evet, bir mutluluktan geriye kalan nedense her zaman acısı oluyor. Evini taşıyorsun şehirlerden şehirlere.En fazla bir oturumluk mutluluktan sonra tren raylarının uğradığı şehirler sayısınca hüzne uğurlanıyorsun...karmaşanın içine atmışlar seni, ruhun kaosun bekçisi...Şehirler, şehirler ve dışlanmışlık duygusu, yol bilmez, iz bilmez bir kör şimdi aklım!
Hislerim her yanılgının ardından içine sinmiş bir kuyu özlemcisi ve gün batarken şükrediyor karanlığa, şükrediyor karanlığa ve çoğalıyor karanlıklar,sancılar, çoğalıyor özlemler; yanılgılar yanıyor sonra ve mutlu olamıyor bir yürek yalanları hissedemeden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder