Zİfiri gece masalları...

Bildiğim ne varsa çöpe atıyorum şimdi...vedalar senesi bu sene ve bir şehrin en iyi bildiğim yeri otogarları oluyor nedense...giderek yollara benziyorsun yılların ardından sürekli gidilen ama bir yere varılmayan, sürekli izlenilen ama asla dahil olunamayan...yol boyu akan nehir oluyorsun sonra etrafı bir orman, suyunu verdiğin ama asla oturup gölgesinde dinlenmediğin...zaman oluyorsun daha sonra  hatırası dağ kadar, söylenmiş ve söylenmemiş ne varsa işte...hissettiklerim oluyorsun bir an asla yalan yanlış çıkmayan bilmekten daha güvenilir hani bir duvar gibi çarptığım, kırıldığım... ve uhu misali yapıştırıldığım umutlarım oluyorsun sonra...ve bir perdesin anladığım kadarıyla gerçeğe,  arkanda salınan ışık gözüme çektiğin perdeyle bulanık oluyor bir zaman ve bir zaman gözümü çekiyorum olmam gereken yerden...karanlıklar...ve gitme zamanı yani  yağmurun ölü toprağa ilk düşüşü...sonrası hep yalan bir türlü toparlayamadığım neresinden tutsam orasından kırdığım düşlerim...