Demiştim ya bir keresinde sana " Sen ve ben tufanlı bir denizin tam ortasındayız altımızdaki gemi Nuh'un gemisi değil, dikkatli ol her an batabiliriz!" diye. Gözlerin başka ufuklardaydı hani bize bakmak yerine; sırtını bana yaslamıştın ya hani... battı gemimiz ve devrildim bende. Batarken daha bir derinine senin çıkmaya yol buldum battığım deryadan bende. Artık beklemek yok sabretmek yok! Farkedersin açtığın yaraları da bir gün kapatırsın diye ümit etmek yok!
Ve tufan dindi, gemi battı, sırtımdaki yükümü indirdim, şimdi deniz çarşaf gibi güneş doğuyor yüzüme ve derin derin nefes alıyorum...Allahım ne güzel şeymiş bir deryada yalnız başına ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder