yara bende,ok sende yara bende...

Beklerken azlar da çoğalır, az kaldı deme o yüzden. Ya şimdi olsun yada azlar çoğalır işte...

Küllerin arasında uzatmış başını, gözleri mahmur, çıktığı savaşın yorgunluğunda ve kısık,dikkatsiz ve gözlerindeki mağarada bir ışık, bir heyecan kıpırtısı bakıyor öylece...

dinlenmek desek değil.... yeniden doğmak istiyor anka kuşu misali, mucize bekliyor mucizelere inanmazken eli yok ki yardım etsin kendine. Yüzü toz toprak içinde kalmış.

Akşam olmuş, akşam geçmiş gelmiş sehere dayanmış....ufukta bir kıpırtı, yüreğinde bir kıpırtı derinden, toprak kıpırdıyor nefes alıyor.

Bekliyor bakışlarını dikmiş... ağırlaşmış göz kapakları bekliyor...tıpkı umudun bittiği yerde mucizenin başlaması gibi... bekliyor...

Ama az kaldı deme!!! Çünkü dar zamanlarda azlar çoğalıyor.

Ol'malı

Ben katlanamadım senin yok olma fikrine bunca insan varlığından habersizken!!! Bir an düşündüm sadece yok olduğunu eski depremlerimin artçısı gibi...tek bir an! Yok oldu herşey, yıkıldı gözlerimin baktıkları, bitti umutlar, yandı dualar...Ne garip yıllardır söylenen dillere pelesenk ettiğimiz bir şeydi bildiğimiz bir yoldu yordamdı aslında "anlardan oluşmuştu zaman" ,aldığımız nefes bir andı verdiğimiz bir an...ama yeni anladım, bilmekten farklıdır ya anlamak yeni anladım! varlığında aldığım nefesti hayatımın anlamı, yokluğunda zamanlar uzardı...